A contorna de Baleira converteuse esta semana en centro de operacións para axentes forestais de Medio Rural e persoal da fundación Oso Pardo, en procura dun exemplar avistado na zona. Buscan calquera mostra que probe a inusual presenza dun plantígrado a pouco máis de 20 quilómetros da capital lucense
Desde o mércores percorren unha e outra vez a zona en busca dalgún indicio que confirme a presenza dun oso. A Xunta mobilizounos tras recibir o aviso dun veciño que asegura ver un exemplar nese punto da estrada que une Lugo e A Fonsagrada. Segundo o seu testemuño, ao decatarse da presenza do vehículo, o animal afastouse campo a través.
«Tendo en conta eses datos, marcamos a zona de busca de mostras nun radio dun quilómetro», explica o axente forestal Pío Antonio da Pena.
Preparados con prismáticos de gran alcance, o seu traballo é minucioso. Tanto é así que, enganchados nunhas zarzas, localizaron varios pelos que poderían pertencer a un plantígrado. «Trátase de pelo moi fino e cunha lixeira ondulación», que está á espera de ser analizado por especialistas.
Este é o primeiro achado, pero os técnicos confían en que non sexa o único, aínda que saben que é complicado. As pegadas serían a pista máis esclarecedora, pero na zona de campo pola que supostamente paseou o oso -en terreo seco e con herba baixa- os pasos non quedan marcados.
Esta circunstancia obriga aos axentes a prestar especial atención a outros detalles. «Fixámonos nos excrementos, pero tamén nas marcas que aparecen nas árbores e que poidan ser producidas por arañazos ou dentadas», explican, «é moi común que vos plantígrados rásquense contra elas e tenten acadar vos seus froitos». Se son dun oso, este tipo de sinais aparecerían a uns 1,5 metros de altura, superando con fartura as deixadas por outros animais, como é o caso dos jabalíes.
As brigadas de Medio Rural desprazadas na Vacariza dominan á perfección todos estes datos. Gran parte dos axentes foron trasladados desde a súa área habitual de traballo, na zona dos Ancares, onde os avistamentos de osos son máis frecuentes. No entanto, saben que a presenza dun plantígrado nas proximidades de Baleira, a tan só 25 quilómetros de Lugo, non é imposible.
Afírmao Antonio Delpueblo, da patrulla galega da fundación Ouso Pardo, que onte se sumou tamén ao operativo de rastrexo. «Vos exemplares macho realizan grandes desprazamentos na procura de alimento ou de femias. E iso acontecería, precisamente, en épocas de celo como a actual», engade, «de feito, en ocasións xa detectáronse exemplares nas proximidades de núcleos de poboación como Quiroga ou León».
Animal huidizo:
O operativo de procura ao completo penétrase nunha zona boscosa, onde a espesa vexetación dificulta o paso. Pero hai que revisar cada recuncho. «Cando ou oso está fóra do seu hábitat, aínda é máis esquivo e vai máis a cuberto do habitual», explica o axente Germán Torres.
Con este comportamento, o animal consegue o que parece incrible, ser «difíciles de detectar». E iso a pesar de que un exemplar de macho adulto rolda os 115 quilos. Unhas dimensións que non lle fan xustiza ao seu carácter, «son inofensivos, foxen dá xente».
Os brigadistas interrompen o seu paso ao descubrir unha deposición, apenas visible entre a herba. «Isto é dun xabaril», escóitase con claridade, xusto antes de retomar a marcha.
O traballo non cesa e os resultados seguen sen aparecer. Terra removida, polos jabalíes. Pegadas, de lobo. Ramas rotas, pero sen máis sinais. «E canto máis tempo pase, máis difícil será atopar posibles mostras», lamenta o axente Jesús González.
A mellor axuda sería que alguén vise de novo ao animal, «para confirmar a súa traxectoria». Polo momento, e á espera de novos sinais, o operativo mantense en marcha. Pero o oso, protagonista da función, resístese a aparecer en escena.
Desde o mércores percorren unha e outra vez a zona en busca dalgún indicio que confirme a presenza dun oso. A Xunta mobilizounos tras recibir o aviso dun veciño que asegura ver un exemplar nese punto da estrada que une Lugo e A Fonsagrada. Segundo o seu testemuño, ao decatarse da presenza do vehículo, o animal afastouse campo a través.
«Tendo en conta eses datos, marcamos a zona de busca de mostras nun radio dun quilómetro», explica o axente forestal Pío Antonio da Pena.
Preparados con prismáticos de gran alcance, o seu traballo é minucioso. Tanto é así que, enganchados nunhas zarzas, localizaron varios pelos que poderían pertencer a un plantígrado. «Trátase de pelo moi fino e cunha lixeira ondulación», que está á espera de ser analizado por especialistas.
Este é o primeiro achado, pero os técnicos confían en que non sexa o único, aínda que saben que é complicado. As pegadas serían a pista máis esclarecedora, pero na zona de campo pola que supostamente paseou o oso -en terreo seco e con herba baixa- os pasos non quedan marcados.
Esta circunstancia obriga aos axentes a prestar especial atención a outros detalles. «Fixámonos nos excrementos, pero tamén nas marcas que aparecen nas árbores e que poidan ser producidas por arañazos ou dentadas», explican, «é moi común que vos plantígrados rásquense contra elas e tenten acadar vos seus froitos». Se son dun oso, este tipo de sinais aparecerían a uns 1,5 metros de altura, superando con fartura as deixadas por outros animais, como é o caso dos jabalíes.
As brigadas de Medio Rural desprazadas na Vacariza dominan á perfección todos estes datos. Gran parte dos axentes foron trasladados desde a súa área habitual de traballo, na zona dos Ancares, onde os avistamentos de osos son máis frecuentes. No entanto, saben que a presenza dun plantígrado nas proximidades de Baleira, a tan só 25 quilómetros de Lugo, non é imposible.
Afírmao Antonio Delpueblo, da patrulla galega da fundación Ouso Pardo, que onte se sumou tamén ao operativo de rastrexo. «Vos exemplares macho realizan grandes desprazamentos na procura de alimento ou de femias. E iso acontecería, precisamente, en épocas de celo como a actual», engade, «de feito, en ocasións xa detectáronse exemplares nas proximidades de núcleos de poboación como Quiroga ou León».
Animal huidizo:
O operativo de procura ao completo penétrase nunha zona boscosa, onde a espesa vexetación dificulta o paso. Pero hai que revisar cada recuncho. «Cando ou oso está fóra do seu hábitat, aínda é máis esquivo e vai máis a cuberto do habitual», explica o axente Germán Torres.
Con este comportamento, o animal consegue o que parece incrible, ser «difíciles de detectar». E iso a pesar de que un exemplar de macho adulto rolda os 115 quilos. Unhas dimensións que non lle fan xustiza ao seu carácter, «son inofensivos, foxen dá xente».
Os brigadistas interrompen o seu paso ao descubrir unha deposición, apenas visible entre a herba. «Isto é dun xabaril», escóitase con claridade, xusto antes de retomar a marcha.
O traballo non cesa e os resultados seguen sen aparecer. Terra removida, polos jabalíes. Pegadas, de lobo. Ramas rotas, pero sen máis sinais. «E canto máis tempo pase, máis difícil será atopar posibles mostras», lamenta o axente Jesús González.
A mellor axuda sería que alguén vise de novo ao animal, «para confirmar a súa traxectoria». Polo momento, e á espera de novos sinais, o operativo mantense en marcha. Pero o oso, protagonista da función, resístese a aparecer en escena.
No hay comentarios:
Publicar un comentario